15 augustus 2009

Masochist op vakantie

Nou hoeft niet iedereen de zomer door te brengen als dat levende pretpark Berlusconi. Maar ziet deze man, links, eruit alsof hij op vakantie is? Feit is dat de Britse regeringsleider niet aan vakantie doet. Brown is deze maand officieel afwezig, maar daar is ook alles mee gezegd. Hij heeft een week in zijn Schotse geboorteplaats Kirkcaldy gezeten waar hij vrijwilligerswerk gedaan heeft. Hij hielp kansarme kinderen met schilderklasjes of zoiets. Met af en toe een dagretourtje naar het merendistrict met kinders en vrouw Sarah. Het merendistrict. Mooi, hoor, maar niet behept met de stralende luchten, de jachten en lange, luie lunches die doorgaans helpen om los te komen van wat een 'year of hell' was.

Eerst dacht ik nog: er zijn genoeg mensen die zich kunnen ontspannen in vochtiger klimaten en voor een vakantie hoef je niet perse naar het buitenland, maar een blik op Brown en je weet dat zijn idee van vakantie een zuiver masochistische is. Hij kan de deur niet achter zich dichttrekken. Hij zou voortdurend aan de telefoon hangen met zijn waarnemers in Londen. Zijn bescheiden huis in Kirkcaldy is via electronische middelen rechtsteeks verbonden met Downing Street. De man die zich verdiept in alle details van 's lands bestuur, die door vrienden een control freak genoemd wordt en door vijanden Stalin, kent de betekenis van het woord relaxed niet.

Hij zou een (politieke) roman kunnen lezen, of lange wandelingen kunnen maken. Vakanties zijn bedoeld om je een andere, afstandelijker kijk op het leven te geven. Mijn advies aan Brown is: trek de stekker uit die computer, laat die tieners in Kirkcaldy aan iemand anders over, schenk een goeie malt whiskey in en zeg hardop: de wereld draait door ook zonder mij. Neem, kortom, een goeie, lange vakantie.

7 augustus 2009

compassie

Fijn voor treinrover Ronnie Biggs dat hij, hoogbejaard en op sterven na dood, dan toch is vrijgelaten. Goed dat de man die oorspronkelijk 30 jaar kreeg voor een treinoverval waarbij een gewonde en geen enkele dode viel, niet in de cel hoeft te sterven. En jammer voor al die anderen die nog steeds wachten op een vergelijkbare dosis mededogen en compassie van de Britse minister van justitie. En van een bewijs dat de Engelse rechtspraak zo eerlijk en rechtvaardig is.

Want hee, wat trek ik hier uit de chaos die in een vorig leven bureau heette? Een onderzoeksrapport naar jeugdgevangenis Cookham Wood Young Offender Institution (foto). Die inrichting is zo onveilig als een overheidsinstituut maar zijn kan. Gedetineerden ranselen elkaar routinematig af. Ingezetenen, zegt het rapport, durven hun cel niet uit te komen, zelfs niet om in de kantine te gaan eten.

Veel van die gevangenen zijn mensen als Petra Blanksey. Blanksey wurgde zichzelf, met een schoenveter als ik me goed herinner, een paar jaar geleden. Ze was toen 19. Dat ze zelfmoord pleegde was geen verrassing. Ze had het 92 keer eerder geprobeerd. Maar dat weerhield de autoriteiten, eerlijk en rechtvaardig, er niet van haar op te sluiten voor brandstichting. Ook al was het enige wat ze geprobeerd had in brand te steken zichzelf geweest.

Blanksey was trouwens niet de jongste die zich in een Engelse jeugdgevangenis van het leven benam. Dat record staat op naam van Adam Rickwood. Hij was 14 toen hij zichzelf ophing. Daarvoor had hij zijn moeder brieven geschreven die niet met droge ogen te lezen zijn. Maar zij had gedacht dat hij in de gevangenis in ieder geval veilig was.

En dan kom je af en toe, niet vaak, de naam Michael Shields tegen. Shields, 22, dient een straf van tien jaar uit voor een misdaad waarvan iedereen (behalve de minister met mededogen en compassie) weet dat hij hem niet gepleegd heeft. Een rechtbank in Bulgarije veroordeelde Shields van moord op een Bulgaar, ook al was daarvoor geen enkel bewijs en had een andere man al bekend. Zelfs de meest vooraanstaaande advokaat in Bulgarij gaf pas geleden toe dat aan de veroordeling een luchtje zit.

De Britse minister van justitie, Jack Straw, is bij machte Shields vrij te laten. En van jongerengevangenissen menswaardige instituten te maken. Maar Shields is geen Bekende Brit als Ronnie Biggs. Shields heeft, evenals Blanksey, Rickwood en honderden andere opegsloten tieners, nooit een overtreding begaan die zo ernstig is als het overvallen van een posttrein.

3 augustus 2009

barbecue summer

Ze hadden het natuurlijk nooit moeten zeggen. Dat deze zomer de beste zou worden sinds de laatste mooie zomer. Ter verdediging zeggen 's lands meteorologen dat ze enkel gezegd hebben, ergens in april, dat de kans op een warme augustus meer dan 50% was. Ja, hallo. Natuurlijk is dat meer dan voldoende voor de tabloids om wekenlang tekeer te gaan over de duizenden, wie weet miljoenen die deze zomer ten onder zouden gaan aan uitdroging (bejaarden) of huidkanker (jongeren). En, veel erger, de huisdieren die op alle parkeerplaatsen van het land, morsdoodgebakken in auto's zouden worden aangetroffen terwijl de eigenaar in de supermarkt de diepvries leegplunderde.

En nou zitten we met de kater. En de blote bloesjes, de feerieke tuinverlichting en de dure hangmatten met houten onderstel. Ik had er, moet ik in alle bescheidenheid zeggen, geen seconde op gerekend. Wimbledon heeft dat nieuwe glazen dak niet voor niets. Voor goed weer moet je niet in Engeland zijn. Punt uit. Of in Ierland waar ik vorige week was.
In Cork, in het uiterste zuidwesten hebben vrienden een huis. Van de tien loge's kwam het voor 9 als een grote verrassing dat het kwik nimmer boven de 17graden uitsteeg en dat het 70% van de tijd stortregende. Een doorsnee Ierse zomer.

Om het niet nog erger te maken had een pub in Ballydehop boven de bar de waarschuwing dat klanten die de term recessie gebruiken niet bediend zullen worden.

En over credietcrisis gesproken. Een vriend is net terug van een boottocht langs de Turkse kust. We spreken van een super priveschuit met alles erop en eraan. En waar, blijkbaar, wel over de economie gepraat mocht worden. Een van de gasten aan boord had net die week $ 20 miljoen verloren. 'Hoe erg is dat verlies voor hem?' had mijn vriend aan de gastheer gevraagd. Niet meer, was het antwoord geweest na een korte pauze, dan 'a mild irritant'.